کلام آخر
پسر خوبم،اکنون که روزهای پایانی در کنار هم بودن را می گذرانیم این چند کلام رابه عنوان هدیه از معلّمت به یادگار
داشته باش :

سعی کن دلت را مانند دریا پاک و بزرگ سازی . در زندگی با اطرافیانت مهربان باش و تا می توانی به دیگران نیکی کن که احساس زیبای خوبی کردن به دیگران قبل از هر چیز مایه ی آرامش خودت است.

بدی را با خوبی پاسخ بده و بدان که گذشت خصلت بزرگان است.

مطمئن باش تو بهترین و توانمندترین آفریده ی خدایی پس شایسته ی بهترین ها هستی!

سعی کن در زندگی فردی خودساخته و مستقل باشی و با تلاش و توکل به خدای دانا و توانا محیط اطرافت را به خوبی بشناسی و هر روز بیش تر ازقبل بر علمت بیفزایی.

امیدورام در تمام مراحل زندگی حضور خدای مهربان را همراه خودت حس کنی و ایمان داشته باشی که در زندگی هیچ وقت تنها نیستی چرا که خدا ی زیبایی ها همیشه مواظبت توست.

دوستت دارم عزیز توانایم

خدانگه دار

امید دفتر خاطراتش را ورق زد. صفحه ی اول آن خاطره ی محله ی جدید بود و ثبت نام در مدرسه. وقتی وارد محله ی جدید شده بودند, گنبد فیروزه ای و گلدسته های بلند مسجد چقدر برایش پر عظمت بود. به مدرسه ی جدید هنوز عادت نکرده بود و تمام زنگ تفریح را به تماشای جنب و جوش بچه ها میگذراند.
خاطره ی دوم مربوط به گردش علمی در دامنه ی کوه بود. وقتی که برای جمع آوری زباله و آشغال از محیط زندگی حیوانات به طبیعت رفته بودند. آن روز خیلی به آنها خوش گذشت.
خاطره ی سوم از رفتن به مزار شهدا بود. انسانهای بزرگ و افتخارآفرینی که برای نجات همنوعان, جان خود را فدا کرده بودند. آنها با شهادت دلیرانه خود سرمشق و چراغ راه دیگران شدند. آنها حضرت محمد(ص) و حضرت علی (ع ) را الگوی خود قرار دادند. وقتی به مزار آنها رفته بودند, عطر بهشتی همه جا را فرا گرفته بود. امید با نگاه کردن به دفتر خاطراتش به یاد روزهای خوش گذشته افتاد و به خود قول داد برای ادامه تحصیلاتش هر تلاشی بکند.